Bulletje, 100 x 70 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Op een warme zondag, de paardenbloemen waren nét uitgebloeid, heb ik op mijn buik in het gras gelegen om Bulletje te fotograferen.
Bulletje is een bijzondere koe, eigenzinnig en de enige koe van de boerderij met hoorntjes.
Ze krijgt een prominente plek in de grote leefkeuken op de boerderij.
Ik maakte een babyportretje van 15 x 15 centimeter van Luca in 2010.
Via Twitter had ik om babyfoto’s gevraagd, ik wilde mijn portfolio graag uitbreiden en had bedacht dat ik van baby’s misschien wel hele mooie kleine portretjes van 15 x 15 centimeter zou kunnen aanbieden.
En dus was het ook oefenmateriaal.
Zo ontstond een serie van 5, ingelijst in een ruim passe- partout om de aandacht vooral naar die kleine baby’s te leiden.
Luca’s mama liet mij op haar computer beeld uitzoeken.
Social media en ik, dat gaat wel samen.
Mijn eigen weg als kunstenaar zoeken, een soort werk maken waar galerieën niet in geïnteresseerd zijn.
Dat betekent dat ik mijn eigen platforms zoek, want ik wil mijn werk graag uitdragen.
Ik wil mijn portfolio steeds uitbreiden zodat ik ook mijn werk in het echt kan laten zien. Als je alleen in opdracht portretten maakt kun je nooit exposeren.
Vandaar ook die serie van 5 babyportretten, ze hebben wel wat afgereisd.
En diezelfde social media zorgen er dan ook weer voor dat je met elkaar in contact blijft en weer vele nieuwe contacten krijgt.
Doordat ik een kinderportret in opdracht, wat net klaar was, op Facebook zette, en de opdrachtgeefster daarom mijn album “Kinderportretten” deelde, kwam het babyportret van Luca weer onder ogen van zijn mama. Luca is inmiddels 9 jaar oud en heeft nog 2 prachtige tweelingzusjes gekregen.
In een druk gezin ben je een tijd niet bezig met zo’n beeld van je kind wat nog “ergens” bestaat maar nu gebeurde er iets.
De gedachte: “Ik wil hem tóch graag aan de muur hebben” bleef hangen.
En zo kwamen ze vandaag “Baby Luca” ophalen: wat heerlijk om te zien, hoe die grote man nog steeds hetzelfde neusje heeft als toen als baby.
Wat leuk om de grote Luca te leren kennen! En wat ontzettende gezellig om het hele gezin en een neefje en nichtje op bezoek te hebben.
De kleine Luca komt thuis…na 8 jaar, ik vind het bijzonder en hartverwarmend!
(En wat kleurt hij mooi bij mijn blauwe muur nu…..)
Na een rustpauze van ruim 2 jaar in het geven van workshops pak ik het nu anders aan. Minder mensen (maximaal 3, en is het niet “vol” gaat het ook door).
Daarnaast ben ik presentaties aan het maken van mijn werkprocessen.
Klik hier om de 8 stappen van het maakproces van “Marten” te zien.
Ik heb zelf een behoorlijke ontwikkeling, noem het verandering, doorgemaakt in hoe ik mijn portretten begin.
Ik zie dat ik zelf altijd al met kleurvlakken begon, maar toen ik lessen bij diverse kunstenaars ging volgen (niet tegelijk maar na elkaar) stelde ik mij open voor hún werkwijze en ging dit ook volgen om te leren.
Dat betekende dat ik beter moest gaan tekenen bijvoorbeeld, zelfs de kleur moest uitsluiten en met grijs potlood in alle hardheden de nuances moest kunnen uitbeelden.
Les-trajecten zijn belangrijk!
Maar het is bijzonder om te zien dat ik, nadat ik “vol” was met de aanwijzingen van anderen, mijn eigen pad ben gaan volgen en uiteindelijk weer uitkwam bij hoe ik begon: zonder tekening maar vanuit kleur beginnen.
Lesgeven is voor mij het omzetten van mijn manier van werken naar hetgeen ik jou kan leren. Elk proces (portret, bij mij) is namelijk anders. De ene keer kom ik snel tot het gewenste resultaat, zoals hier bij het kinderportret van Marten maar meestal struikel ik veel onderweg en ben ik zoekende naar de juiste toonwaarden, kleuren, vormen en dus gelijkenis!
Er zijn bij mij niet veel vaste regels, wel leer ik van mijzelf en van het vastlopen op bepaalde momenten, dat ik eerder exact moet gaan meten bijvoorbeeld.
Gelukkig heb ik altijd van mijn werkprocessen veel foto’s gemaakt, omdat ik achteraf wilde kunnen begrijpen waar en waarom iets fout ging..
Die foto’s van deze processen zijn nu een eindeloze bron van “Aaahh” en “Ohh, zóóó!”, wat ben ik er blij mee.
Het structureren in presentaties zet alles op een rij en maakt veel duidelijk.
Voor diegenen die graag volgens wat strakkere regels werken heb ik mijn stappen in tekening en lijn vanaf het begin.
Voor diegenen die vrij willen werken in kleur heb ik een andere serie.
Voor diegenen die nog nooit iets met kleur gedaan hebben maar toch graag willen proberen uit te vinden of ze creatief zijn heb ik ook voorbeelden beschikbaar. En dan hoeft het helemaal geen portret te zijn, dat kan ook met een sfeerbeeld, strand bijvoorbeeld. En het intuïtieve kleurpakken is daar juist heel belangrijk, het hoeft uiteindelijk echt niet op het plaatje te gaan lijken, alles kan!
Hier, in mijn blog, en op Facebook laat ik af en toe een serie zien, zodat je een idee krijgt.
Wil je meer weten en zelf doen: in de workshop komt meer aan bod. Voor mij spreekt beeld altijd meer dan een verhaal, dus zo geef ik ook les.
Jij aan de slag en ik geef aanwijzingen hoe het óók zou kunnen.
Ik noem het een studiedag, maar je mag ook Masterclass zeggen. 😉
Djayson, 30 x 30 cm, pastel, ©Thea Gerritsen
Kinderportret in opdracht.
Wat een heerlijke opdracht: het eerste kleinkind van oma en opa.
En ik mocht kiezen welk stralend beeld ik wilde gebruiken: hier is hij ongeveer 1,5 jaar oud.
Ik vind het een engeltje.
Aankomend weekend, 13 en 14 oktober exposeer ik weer op Kunst op Nienoord te Leek. Ik toon hier onder andere mijn grote muziekportretten waaronder mijn meest recente portret van Anneke van Giersbergen (afbeelding volgt, de allerlaatste pastelstreken komen er vandaag op!)
Ik ben beide dagen aanwezig van 11:00 tot 17:00 uur. Nice to meet you there!
Klik op onderstaande link voor meer info.
Kunst op Nienoord
Boris, 60 x 45 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Boris is mijn neef, één van de 2 kinderen van mijn broer.
Ik “oefende” op mijn neefje en nichtje toen ze kleiner waren, ik was destijds net weer begonnen, na een pauze (?) van 25 jaar met tekenen en schilderen.
De kleine meid was net een paar keer vaker model dan Boris.
Ik maakte een portret van hem toen hij 5 was: bij opa en oma aan tafel at hij een gebakje. “Boris”
Samen met zijn zusje Shunita portretteerde ik hem in 2013, hij werd 12. “Met elkaar”
Op dit portret is hij bijna 17.
De eerste 4 ingelijste Bluesportretten in Cafe Restaurant Gerrie, Hoofdstraat 15 te Grolloo.
Ik ben er blij mee!
Er komen er nog een paar bij, te zien tijdens het Holland International Blues Festival 8 en 9 juni 2018.
Nieuwe grote Bluesportretten gemaakt voor de expositie op het Holland International Blues Festival in Grolloo, 8 en 9 juni 2018.
Café Restaurant Gerrie, naast de hoofdingang van het festivalterrein, Hoofdstraat 15, Grolloo
Joanne Shaw Taylor en haar bassist Luigi Casanova, 70 x 100 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Robert Cotton (Robert Cottonband), 80 x 66 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Joe Bonamassa, 100 x 70 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Harry Muskee (Cuby), 42 x 56 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Jimi Hendrix, 100 x 70 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Noortje en Marlijn zijn zusjes.
Allebei geportretteerd in opdracht als 1,5-jarige peuter, zoals oma al haar 5 kleinkinderen heeft laten vastleggen in pastelkrijt op deze leeftijd.
Noortje was er eerst.
Toen Marlijn kwam voor het fotograferen zag ik dat ze een bloesje aanhad wat ongeveer de kleur van de achtergrond van Noortje had…zou ik het kunnen omdraaien?
De kleuren, bedoel ik.
Zoiets ontstaat, een rode achtergrond is nogal heftig…
Achtergronden zijn vaak nog ingewikkelder dan het portret zelf.
Hoewel ik een beelddenker ben moet ik dit soort dingen gewoon zien, voor me, in het echt, dus doen.
Het werd wat, Marlijn is een pittige dame…dat rood paste, ze kon het hebben.
Zoals Noortje een dromenmeisje is…daar paste het luchtige blauw waar turquoise in zit, beter.
Turquoise vind ik een droomkleurtje, daar laat je mee zweven…
Een beetje dan, hè
Noortje, 30 x 20 cm, pastel 2011, © Thea Gerritsen
Marlijn, 30 x 20 cm, pastel 2013, ©Thea Gerritsen
Er zijn soms portretten waarmee ik volkomen vast kom te zitten..
Ik deel dat meestal niet, het is een kwetsbaar proces, een portret maken, en geen truukje, nooit.
Zolang ik portretten maak, vanaf 2004, is dat er al.
De kleine eerste Esmée, 2x, Annemijn, 3 keer en uiteindelijk heb ik een ander portret gemaakt, op verzoek van de opdrachtgever. Kjeld, ook 3x, dat was een opdracht, zoals ook Annemijn. Max, daar kwam ik helemaal niet meer uit..die werd staande één en al oranje trui. Ook van hem maakte uiteindelijk ook een ander beeld, zittend, lichtere trui, met de kater Murphy.
Momenteel is er Sem, die hopeloos staat te wezen, hij moet gewoon nog even wachten… Sorry Sem, er komen andere tijden.
En deze Mona Lisa, mijn prachtige nichtje, die ik vanaf haar 6e al portretteer.
Waarom draai je vast…zeg het maar. Het leven zoals het om me heen gebeurt, bepaalt bij mij altijd voor een deel de gang van zaken. Je kunnen focussen puur op het werk, is 1 ding, geen afleiding dus. Maar de gevoeligheid die je als kunstenaar hebt, openen, nodig om dichtbij te komen, want het is een intiem verhaal, een portret maken, zorgt er ook voor dat de golven om je heen mede bepalen hoe het gaat.
En soms dus niet gaat.
He-le-maal niet.
Ik heb geleerd om afstand te nemen, het portret in wording om te draaien, iets anders te gaan doen, kijken met de handjes op de rug, vooral niet kapotmaken. Zoals het kindje op het strand, mijn grote zelfportret, dat overleefde 1,5 jaar opgesloten zitten in een doos. Toen ik haar eruit haalde was ze in 1,5 dag klaar. Wonderen bestaan..
Dit portret van de lente in je jonge leven, je bent 15…Ik deed er 5 maanden over, ik nam veel afstand, er gebeurde veel, en uiteindelijk ging het eraf, toch.
Met een varkensharen kwast kun je het krijt eraf halen, het papier waarop ik werk kan dat goed hebben, je bouwt daarna je lagen net zo makkelijk weer op.
Wat overblijft als je het eraf haalt is een “ghost” van wat je deed. Ik deed dat met Helena, ook een kinderportret in opdracht, het was prachtig om te zien, ik dacht er zelfs over dat even zo te houden. Maar dat verwachtte de opdrachtgever niet, dus dat is weer weg, het portret werd uiteindelijk dat wat het moest zijn.
Hierbij gebeurde het ook. Eraf! En er is niksniks prachtigs aan. Verbijsterend eerder.. leerzaam…kennelijk heb ik vooral met de ogen staan worstelen, ik snap helemaal niks van wat ik zie, zoveel verschil in hoogte….waar was ik mee bezig??
11 september 2015 gestopt, nu, 21 mei 2016, ruim 8 maanden later…de rust en zin om het proces opnieuw aan te gaan.
Spannend, om het te laten zien…dat vooral.
