Boris, portret in opdracht
Bulletje, koe in opdracht
Bulletje, 100 x 70 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Op een warme zondag, de paardenbloemen waren nét uitgebloeid, heb ik op mijn buik in het gras gelegen om Bulletje te fotograferen.
Bulletje is een bijzondere koe, eigenzinnig en de enige koe van de boerderij met hoorntjes.
Ze krijgt een prominente plek in de grote leefkeuken op de boerderij.
Kinderportret in opdracht Djayson
Djayson, 30 x 30 cm, pastel, ©Thea Gerritsen
Kinderportret in opdracht.
Wat een heerlijke opdracht: het eerste kleinkind van oma en opa.
En ik mocht kiezen welk stralend beeld ik wilde gebruiken: hier is hij ongeveer 1,5 jaar oud.
Ik vind het een engeltje.
Kunst op Nienoord 13 en 14 oktober
Aankomend weekend, 13 en 14 oktober exposeer ik weer op Kunst op Nienoord te Leek. Ik toon hier onder andere mijn grote muziekportretten waaronder mijn meest recente portret van Anneke van Giersbergen (afbeelding volgt, de allerlaatste pastelstreken komen er vandaag op!)
Ik ben beide dagen aanwezig van 11:00 tot 17:00 uur. Nice to meet you there!
Klik op onderstaande link voor meer info.
Kunst op Nienoord
Boris, portret in opdracht
Boris, 60 x 45 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Boris is mijn neef, één van de 2 kinderen van mijn broer.
Ik “oefende” op mijn neefje en nichtje toen ze kleiner waren, ik was destijds net weer begonnen, na een pauze (?) van 25 jaar met tekenen en schilderen.
De kleine meid was net een paar keer vaker model dan Boris.
Ik maakte een portret van hem toen hij 5 was: bij opa en oma aan tafel at hij een gebakje. “Boris”
Samen met zijn zusje Shunita portretteerde ik hem in 2013, hij werd 12. “Met elkaar”
Op dit portret is hij bijna 17.
Expositie Bluesportretten te Grolloo
Nieuwe grote Bluesportretten gemaakt voor de expositie op het Holland International Blues Festival in Grolloo, 8 en 9 juni 2018.
Café Restaurant Gerrie, naast de hoofdingang van het festivalterrein, Hoofdstraat 15, Grolloo
Joanne Shaw Taylor en haar bassist Luigi Casanova, 70 x 100 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Robert Cotton (Robert Cottonband), 80 x 66 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Joe Bonamassa, 100 x 70 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Harry Muskee (Cuby), 42 x 56 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Jimi Hendrix, 100 x 70 cm, pastel, © Thea Gerritsen
Zweverig blauw en pittig rood
Noortje en Marlijn zijn zusjes.
Allebei geportretteerd in opdracht als 1,5-jarige peuter, zoals oma al haar 5 kleinkinderen heeft laten vastleggen in pastelkrijt op deze leeftijd.
Noortje was er eerst.
Toen Marlijn kwam voor het fotograferen zag ik dat ze een bloesje aanhad wat ongeveer de kleur van de achtergrond van Noortje had…zou ik het kunnen omdraaien?
De kleuren, bedoel ik.
Zoiets ontstaat, een rode achtergrond is nogal heftig…
Achtergronden zijn vaak nog ingewikkelder dan het portret zelf.
Hoewel ik een beelddenker ben moet ik dit soort dingen gewoon zien, voor me, in het echt, dus doen.
Het werd wat, Marlijn is een pittige dame…dat rood paste, ze kon het hebben.
Zoals Noortje een dromenmeisje is…daar paste het luchtige blauw waar turquoise in zit, beter.
Turquoise vind ik een droomkleurtje, daar laat je mee zweven…
Een beetje dan, hè
Noortje, 30 x 20 cm, pastel 2011, © Thea Gerritsen
Marlijn, 30 x 20 cm, pastel 2013, ©Thea Gerritsen
Vastdraaien…en opnieuw beginnen
Er zijn soms portretten waarmee ik volkomen vast kom te zitten..
Ik deel dat meestal niet, het is een kwetsbaar proces, een portret maken, en geen truukje, nooit.
Zolang ik portretten maak, vanaf 2004, is dat er al.
De kleine eerste Esmée, 2x, Annemijn, 3 keer en uiteindelijk heb ik een ander portret gemaakt, op verzoek van de opdrachtgever. Kjeld, ook 3x, dat was een opdracht, zoals ook Annemijn. Max, daar kwam ik helemaal niet meer uit..die werd staande één en al oranje trui. Ook van hem maakte uiteindelijk ook een ander beeld, zittend, lichtere trui, met de kater Murphy.
Momenteel is er Sem, die hopeloos staat te wezen, hij moet gewoon nog even wachten… Sorry Sem, er komen andere tijden.
En deze Mona Lisa, mijn prachtige nichtje, die ik vanaf haar 6e al portretteer.
Waarom draai je vast…zeg het maar. Het leven zoals het om me heen gebeurt, bepaalt bij mij altijd voor een deel de gang van zaken. Je kunnen focussen puur op het werk, is 1 ding, geen afleiding dus. Maar de gevoeligheid die je als kunstenaar hebt, openen, nodig om dichtbij te komen, want het is een intiem verhaal, een portret maken, zorgt er ook voor dat de golven om je heen mede bepalen hoe het gaat.
En soms dus niet gaat.
He-le-maal niet.
Ik heb geleerd om afstand te nemen, het portret in wording om te draaien, iets anders te gaan doen, kijken met de handjes op de rug, vooral niet kapotmaken. Zoals het kindje op het strand, mijn grote zelfportret, dat overleefde 1,5 jaar opgesloten zitten in een doos. Toen ik haar eruit haalde was ze in 1,5 dag klaar. Wonderen bestaan..
Dit portret van de lente in je jonge leven, je bent 15…Ik deed er 5 maanden over, ik nam veel afstand, er gebeurde veel, en uiteindelijk ging het eraf, toch.
Met een varkensharen kwast kun je het krijt eraf halen, het papier waarop ik werk kan dat goed hebben, je bouwt daarna je lagen net zo makkelijk weer op.
Wat overblijft als je het eraf haalt is een “ghost” van wat je deed. Ik deed dat met Helena, ook een kinderportret in opdracht, het was prachtig om te zien, ik dacht er zelfs over dat even zo te houden. Maar dat verwachtte de opdrachtgever niet, dus dat is weer weg, het portret werd uiteindelijk dat wat het moest zijn.
Hierbij gebeurde het ook. Eraf! En er is niksniks prachtigs aan. Verbijsterend eerder.. leerzaam…kennelijk heb ik vooral met de ogen staan worstelen, ik snap helemaal niks van wat ik zie, zoveel verschil in hoogte….waar was ik mee bezig??
11 september 2015 gestopt, nu, 21 mei 2016, ruim 8 maanden later…de rust en zin om het proces opnieuw aan te gaan.
Spannend, om het te laten zien…dat vooral.
Mirac, een portret in opdracht.
Het is lang geleden dat ik een dierenportret in opdracht maakte: Scully en Mulder aan het strand, ontstond in 2009.
Een portret van een dier is net zoiets persoonlijks als een portret van een mens, het gaat erom of hij of zij het is, niet alleen of het lijkt.
De mooiste en meest waardevolle beloning die je als portretschilder kunt krijgen is als het raakt, hart en ziel, en als ik dan deze prachtige woorden ook nog ontvang, na het zien van emotie vanmorgen, ben ik stil…
“Mirac”, 46 x 46 cm, pastel 2016 © Thea Gerritsen
“MIRAC
Mirac, onze kater is niet meer. Het was een miracle, een wonder, dat je na je geboorte bij ons bleef. Je had ademhalingsproblemen, bij onderzoek konden ze niets vinden, maar je overleefde het en 8 jaar lang was je onze vriend tot het moment dat ik je riep, zoals altijd ‘s avonds voor je eten. Je rende langs mij heen naar de keuken naar je bakje eten, maar je viel plots voor je bakje om. Je hart had het begeven.
Thea, je hebt Mirac geschilderd op zo’n wijze dat Mirac voor altijd bij ons is. Ik ben blij met dit prachtige schilderij dat Mirac precies zo laat zien als hij was, maar tegelijk ben ik ook verdrietig omdat hij er niet meer is.Thea, dank dat je Mirac aan ons als eeuwige herinnering hebt gegeven. Mooier kon niet.
Rob “
Stilstaan..? Oei, ik groei.
Soms gebeurt dat, dat je heel erg je best doet, hard werkt, veel uren maakt, geïnspireerd bent maar dat er geen (goed!) eindresultaat komt..
Het kinderportret in opdracht van Helena 30 x 20 cm, maakte ik in maart 2015, het kostte veel tijd, 7 weken.
Er is geen pijl op te trekken hoeveel tijd een portret maken kost.
Dat vragen mensen vaak: hoelang doe je daar nou over? Ik heb wel eens een kinderportret in opdracht, A4, dus 30 x 20 centimeter, in een week gemaakt, of 1,5 week en ergens denk je dan zelf ook dat dat zo moet kunnen..
Naarmate ik langer dit vak beoefen begrijp ik steeds beter dat het leven met alles erop en eraan de snelheid bepaalt. Van het ontstaan van een portret. De opzet gaat vlot, dat kan ik goed, ik ben daar van jongs af aan op getraind door snelle opzetten te moeten maken. Mijn eerste leermeester was daar een meester in en ik ben hem zeer dankbaar. Daarna kwamen er andere leermeesters en ik nam hun techniek voor een periode over. Om te leren. Want ik wist niet hoe “het” moest.
Na de 5e leermeester zei mijn hoofd: genoeg! En sloeg op slot. Het knalde letterlijk in mijn kop, zoals ik dat noem, ik kon het niet meer bedenken hoe het moest en voelde instinctief dat ik mijn eigen weg te gaan had. Veel doen en werken en ontdekken wat mijn hand is. Dat proces zal levenslang doorgaan weet ik inmiddels en dat is het prachtige maar ook wel het frustrerende soms, resultaatgericht als een mens is..
De afgelopen periode van 10 maanden kwam er geen portret af, sterker: ik verknalde er wéér 1. Iets wat ik mezelf had beloofd niet meer te doen: als het niet gaat: achteruitstappen, loslaten en iets anders gaan doen.
Dat deed ik, er gingen 5 maanden over dit proces heen en toen opeens, haalde ik met een varkensharen kwast alle lagen eraf….de “ghost” van dit portret bestaat nog en ik had er uiteindelijk spijt van want er was al zoveel.
En toch, dat moet soms.
Kennelijk.
Ik wist deze periode dat ik niet stilstond maar het nodig had om andere dingen te doen, ik begon een heerlijk portret van een klein, blond mannetje: Sem.
Maar hij kwam niet af, bang om weer zoveel moois wat er al is te vernietigen, zette ik hem bewust opzij, achterstevoren, niet in zicht.
Ik kwam terug bij het kleurpotloodkleuren, brak mijn enkel en toen was helemaal duidelijk dat dat het enige was wat ik kon doen. Zittend op de bank. Rust. De beslissing om dat sprookjesboek te maken werd toen genomen.
Ik weet inmiddels dat alles wat er gebeurt nuttig is, het lijkt het echte leven wel. Het werk wat er uit mijn hart en handen komt kan niet meer anders dan een weerspiegeling van mijn ziel zijn.
Dat lijkt zweverig en dat is het ook.
Want je hebt geen enkel houvast.
Ik verdiep me er niet meer in, maar weet: zoals het komt is het goed.
En het neemt de tijd die het nodig heeft.
Toen ontmoette ik Eunice.
We kenden elkaar niet maar ik was direct geraakt door haar, vond haar zó prachtig. Het klikte, we kletsten en lachten rondom een spijkerbroek en een paar zwarte stoere lakschoenen. En ik durfde. Haar te vragen of zij model wilde staan voor een portret.
Zij wilde. Zij was vereerd. Maar ik nog meer!
En wat ben ik blij.
Met deze nieuwe kracht.
10 maanden na Helena liet deze prachtige, krachtige vrouw mij weer landen, thuiskomen en hervinden.
Dank je wel, Eunice, dat je iets van jezelf liet zien, jij durfde en gaf mij daardoor een groot kado!
