Werkproces 1 van Baby Mees.

Met kleur zoek ik de vorm, dat betekent dat het licht/ donker belangrijk is, zitten je “donkere” plekken net te hoog, te laag, te veel naar links of rechts, dan klopt de gelijkenis al niet meer. Ik teken niet van tevoren. Maak geen raster of hokjes. Daar heb ik niks op tegen maar zelf vind ik het dan niet meer leuk, bij mij zit het plezier in het zoeken met kleurtjes.
Tijdens het proces permitteer ik me te schuiven, niet gelijk in paniek te raken als mijn eerste redelijke gelijkenis aan het verdwijnen is..Het licht/donker bij een babyhuidje is erg subtiel, en huid heeft geen duidelijke afscheidingen, bij een baby al helemaal niet, dus het loopt in elkaar over..vandaar het zoeken met kleurtjes, in elkaar verweven door streepjes in alle richtingen te maken.
Wordt het te kalkachtig, dat gevaar is er bij lichte kleurtjes, moet er weer kleur in.
Je foto geeft je alle informatie: hoe langer je werkt, hoe meer kleurtjes je óók in die foto ziet. Daarom is een goede foto zo belangrijk, duidelijk beeld is de basis.

En voor een ieder die graag mensen of portretten wil maken deze gouden tip: ga, als het Coronagevaar weer wat gaat wijken eens op zoek naar modeltekenles. Daar leer je enorm veel van, het werken naar waarneming is mijn basis, niet te vervangen door alleen maar werken naar foto’s. Momenteel kun je werken naar waarneming door thuis een simpel stilleventje te maken, je hebt dan te maken met drie dimensionaliteit en het constant veranderende licht. Natuurlijk licht is het mooist, maar je kunt er ook een spot opzetten, dan is het wat stabieler. Ik heb heeeeel erg veel modelgetekend, en eindeloos stillevens (moeten) oefenen van mijn leermeesters..

Later veel portretten met/naar levend model gemaakt, dat is de basis om later van foto’s de mankementen die daarin zitten te kunnen overstijgen…Nu je met elkaar thuis bent kun je ook eens vragen om je man, vrouw of kind als model te mogen gebruiken. Snelle schetsen leren je kijken. Veel plezier!

Vandaag begin ik met het eerste babyportret voor een expositie in oktober.
Wat ik niet vaak doe is beginnen met pastelpotloden…dit portretje van mijn kleine nicht uit 2008 is de inspiratie.
Ik wilde het lelijke groene papier opmaken, ik houd niet van groen, gewoon even krabbelen.
Ik was op vakantie in Frankrijk en had altijd spullen mee.
Als vanzelf krabbelde ik dit portretje….de kleine dame had ik gefotografeerd terwijl ze bij ons logeerde en tv zat te kijken..haar onderkaakje naar voren van de inspanning.
Soms herinneren eerdere werken je aan iets in jezelf wat je al een tijdje niet gebruikt hebt..
Dank 2008, dank kleine meid, dank “lelijk” groen papier

Het werd zomervakantie, en het portret van Silly was nét niet af..vond ik.
“Dan gaan we een dag later weg. Of 2. Maak het af als je dat wilt.”
Onder die druk ging het natuurlijk niet, dus Silly moest wachten.
Er volgde een opdracht en die is klaar, er wachten er nog 2.
Hoe luxe wil je het hebben als kunstenaar?!
Maar Silly…ze kijkt me aan vanaf haar rose kussentje..vanaf een andere ezel, in de wacht.
Ik vind het eigenlijk wel mooi zo, alles gevonden wat ik wilde.
Haal ik de foto erbij ga ik natuurlijk muggenziften, zie wat er NIET is…
Silly was een jong zwerfpoesje, wat ergens aan kwam lopen waar ze al een zwerfpoesje opvingen.
Of ik…ik wist dat als ik ging kijken ze mee naar huis ging.
En zo ging het.
Ze leefde binnen en dat vond ze helemaal prima, lekker veilig, nooit gedoe om te proberen buiten te komen. Ze maakte zo haar eigen spelletjes, apekooien aan het eind van de dag.
Kontje op de schuifpui, wiebelen, de deur naar het kamertje boven stond open en daar stoof ze heen: via de muur van de trap, echt freestyle, rauschte ze omhoog en weer naar beneden. Ongelofelijk en heerlijk om te zien.
Ze overleefde de oude herder die haar eerst wat opjoeg maar waar ze natuurlijk uiteindelijk de baas over werd.
Op een dag trof ik ze samen, kont aan kont, op de bank aan, toen ik thuis kwam.
Huh??
Dat had mijn oude Zaar nooit gemogen en ook nooit gedaan…die bank.
Ik liet het toe.
Silly was een troostpoesje, klom veel op schoot en was zacht en aanwezig en zeer tevreden met haar leventje.
In een krankzinnig jaar van mijn leven, ziekte, zieke ouders en hectische tijden van té veel verwisselde ze haar heerlijke aardse leventje midden in een freestyle run voor het eeuwige regenboogland…
Ik kon het niet geloven…
Ze werd maar hooguit 3.
Silly, zo genoemd door de zwerfpoesopvangers omdat ze zo “silly” was om weg te lopen…wat was jij een pareltje in mijn leven.
Het portret is klaar, ik heb alles.
Je blik en de vrije vrolijkheid die je meebracht toen je mijn huis binnenstapte.
En het onaffe wat er was doordat je leventje zo abrupt had te eindigen..
Forever in my heart Sweety